(این مطلب رو زمان جنگ بیست و دو روزه غزه نوشتم. اما فکر می کنم الان که وضع سومالی هم بحرانیه انتشارش بد نباشه.)
«چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید»
نه...نه...
چشم ها را باید کشت،
نباید دید...
گوش ها را باید بست،
نباید شنید...
نباید دید غم را...
اشک...آه...ناله...
کودکی که ندارد پا،
چشمی که نه دارد سو، نه دارد ابرو
تنی بی جان، خسته،روی زمین افتاده...
و کودکی که می رقصد بر جنازه پدر با اشک...با خاک زدن بر سر.
«زیر باران باید رفت»
کدام باران؟!
باران سیاهی، تباهی، نداشتن هیچ، حتی آهی...
کدام باران
باران خشم و فریاد نافهم از حقوق بشر
برسر بشر.
«روزگارم بد نیست»
نباید بد باشد
تو که جور دگر می بینی
تو که زیر بارانی و نداری چتر
رفته ای با همه ی مردم شهر
هیچ می دانی، دیدی، شنیدی
که همچون تویی، چون تو
دارد: «سر سوزن ذوقی»، «خرده هوشی»
اما ندارد: «کاشان»، کاشانه
پنجره ای گوشه ی یک خانه.
«آب را گل نکنیم»
آب را گل بکنیم
ببندیم این رود
بخندیم به هرکس که ندارد او غم
هر آن که دارد آب
شاید در پایین دست
کودکی این بار ندارد آب،
تا بشوید دست،
بشوید تن،
بماند زنده.
«صبح ها نان و پنیرک بخوریم»
کو نان؟
تکه پنیر را زاغک به روباه داده است
از سر درخت!
شاید صبح شود...شاید دور...شاید زود...
«شاید این جمعه بیاید، شاید
پرده از چهره گشاید، شاید»
منبع : وب لاگ نوشته های میم صاد