پروانه خسته بود ... در بیابان بسیار گشته بود... از دور گل زیبایی دید ... با خود گفت: دمی بر گلبرگ لطیفش بیاسایم ... بر روی برگ لطیف گل آرمید ... نسیمی وزید ... سر خورد و از روی گلبرگ غلطید و در حالی که غرق در خوابی خوش بود، ناگهان فرو رفتن خنجری را بر پیکرش احساس کرد و بر خود پیچید ... تقلا کرد ... بال هایش پاره پاره شدند ... عاقبت بال های پاره اش را جمع کرد و دور شد ... با خود گفت : یادم باشد زین پس مواظب خارهای بیابان باشم بخصوص کاکتوس هایی که گل هم می دهند...

                                                                                                                                                سیب فروش